ANN GARRISON·AUGUST 19, 2023
Deze zomer werden Eritrese festivals in de VS en Europa aangevallen door gewelddadige bendes die banden hadden met het door de VS gesteunde Tigray People’s Liberation Front. Westerse media doen nu alsof dit geweld een legitiem protest is tegen de regering van Eritrea.
Al 40 jaar lang worden er over de hele wereld Eritrese festivals gehouden om de banden van de diasporagemeenschap met hun thuisland en met elkaar te onderhouden. Maar dit jaar zorgde een gewelddadige, goed gecoördineerde internationale sabotage-campagne ervoor dat festivalgangers zwaar gewond raakten en eigendommen beschadigd werden.
Grote westerse media berichtten over de pogrom-achtige aanvallen als “botsingen”, “rellen”, “gevechten” en “geweld” op een manier die impliceerde dat deze waren uitgebroken tussen twee partijen, waardoor de realiteit werd verhuld – dat hooligans vreedzame festivalgangers hadden aangevallen. Ze impliceerden ook dat het geweld gerechtvaardigd was omdat Eritrea geleid wordt door een “repressieve” regering aan de verkeerde kant van de nieuwe Koude Oorlog.
In de namiddag van zaterdag 5 augustus verliet ik het Marriott Hotel in Seattle/Tacoma om een brandweerwagen, een half dozijn agenten, een ambulance en politiewagens rond het hotel te zien cirkelen. Als journalist die verslag heeft gedaan vanuit Eritrea, was ik daar te gast op het jaarlijkse Eritrees Amerikaans Festival.
Omstanders vertelden me dat hooligans in blauwe shirts de aanwezige Eritrese Amerikanen die het festival bijwoonden, hadden aangevallen. Twee vrouwen lagen in de ambulance en zouden spoedig naar het ziekenhuis worden vervoerd. Een van de slachtoffers was bejaard. De verzorger in de ambulance vertelde me dat ik niet naar binnen kon gaan om met ze te praten vanwege de privacy.
Een omstander vertelde me dat een van de aanvallers een jong kind had geschopt.
Om 6 uur ’s ochtends op de dag van de aanvallen was de menigte de buitenruimte van het festival binnengedrongen om luifels neer te halen en spullen te slingeren terwijl ze met Amerikaanse vlaggen zwaaiden.
De ruimte met tentoonstellingen bevatte ook een speeltuin met trampolines en andere afleidingen voor jonge kinderen die met hun Eritrees-Amerikaanse ouders aanwezig waren.
Later sprak ik met Yemane Ghdey, een automonteur uit Chicago, die zei dat hij en zijn vriend Ghebar Gebreyesus, die in Seattle woont, ook waren aangevallen. Ghebar was in zijn hoofd geslagen en bloedde uit zijn schedel toen hij naar het ziekenhuis werd gebracht, waar hij een CT-scan kreeg en onder observatie werd gehouden terwijl Yemane bij hem bleef. Ghebar diende een klacht in bij de politie van Tacoma.
Yemane vertelde me dat een misdadiger hem in zijn kruis had geschopt, maar dat hij zich terugtrok toen hij dreigde hete koffie in zijn gezicht te gooien. Hij zei dat hij ervoor koos om geen klacht in te dienen omdat hij terug moest naar Chicago.
Hij zei dat ze de vrouwen die waren aangevallen in het ziekenhuis hadden gezien.
Ik diende een verzoek in bij het Tacoma Police Department voor openbare documenten over zowel de aanvallen als het vandalisme en kreeg te horen dat er op 15 augustus vijf incidenten werden onderzocht, maar dat de details nog niet openbaar waren omdat de onderzoeken nog liepen.
Het politiseren van een cultureel festival
Dit festival was geen fundamenteel politiek evenement. Festivalgangers zwaaiden niet met gigantische Amerikaanse vlaggen in alle richtingen zoals de hooligans buiten, maar ze stonden wel voor zowel het Eritrese als het Amerikaanse volkslied, en zowel Eritrese als Amerikaanse vlaggen hingen binnen in de festivalhal.
Het openluchtfestival op zondag, nadat de luifels weer in elkaar waren gezet, Seattle/Tacoma, 6 augustus.
De gewelddadige meute, die zichzelf Brigade N’Hamedu noemt, stond erop dat Eritrea niet zou moeten bestaan. Ze probeerden hun campagne onder de aandacht van de Amerikanen te brengen door gebruik te maken van de heersende anti-Russische hysterie en de nadruk te leggen op de betrekkingen tussen Eritrea’s president Isaias Afwerki en de Russische president Vladimir Poetin.
Na hun aanval in de vroege ochtend op de buitenruimte van het festival, verzamelden de hooligans zich aan één kant van het hotel om met Amerikaanse vlaggen te zwaaien en krankzinnige literatuur uit te delen met een afbeelding van Afwerki en Poetin, met de tekst “Isaias is de bondgenoot van Poetin”.
Ik ben met leden van de menigte gaan praten. Ze beweerden dat Eritrea repressief was en hielden vol dat de festivalgangers binnenlandse terroristen waren die massale schietpartijen zouden kunnen plegen. In hun brochure stonden afbeeldingen van demonische figuren met geweren, maar ik zag geen geweren op het festival – behalve die van de politie, waarvan er veel kwamen opdagen als reactie op het geweld van de “demonstranten”.
In een klassieke propagandatruc waarbij ze slachtoffers en daders omkeerden, beweerden ze zonder bewijs dat de mensen die ze net hadden aangevallen eerst van plan waren om hen aan te vallen.
Om nog meer toe te geven aan de anti-Rusland heisa, beweerden ze – terecht – dat Eritrea één van de slechts vijf landen was die tegen de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN van 2 maart 2022 stemde, waarin Rusland werd veroordeeld en werd opgeroepen zich onvoorwaardelijk terug te trekken uit Oekraïne.
Eritrea was in feite het enige Afrikaanse land dat tegen die resolutie stemde. De stap weerspiegelde de geschiedenis van het land als een bastion van politieke onafhankelijkheid onder meedogenloze imperialistische druk.
Het door de VS gesteunde TPLF leidt het groepsgeweld
Dus wie waren de hooligans die het Eritrese festival aanvielen? Ze vertelden me gretig dat ze slechts expats waren die protesteerden tegen de onderdrukking in Eritrea. Maar ze waren duidelijk een project van het Tigray Peoples Liberation Front (TPLF). Tigray grenst aan Eritrea en aan beide kanten van de grens wordt Tigrinya gesproken.
In een onsamenhangend interview pleitte een van de aanvallers van het festival in Toronto voor de TPLF-zaak. Een scan van de Twitter-pagina’s van Brigade N’Hamedu-leden leidt naar belangenbehartiging voor de TPLF.
De Eritrees-Amerikaanse journalist en activist Elias Amare, presentator van Horn of Africa TV, zei: “Deze ‘protesterende’ blauwhemden erkennen de onafhankelijkheid van Eritrea en zijn internationaal erkende vlag niet. In plaats daarvan pleiten ze voor de irredentistische agenda van ‘Groot Tigray’ van de afscheidingsbeweging, de etnofascistische TPLF, die grote delen van Eritrea en de Rode Zeekust als zijn eigen gebied opeist.”
De TPLF is de regerende partij in een etnische minderheidsregio binnen Ethiopië – die grenst aan Eritrea – en al lange tijd een cliënt van de VS. Ze regeerden Ethiopië van 1991 tot 2018, in die tijd behartigden ze de belangen van de VS in de Hoorn van Afrika en noemde de VS Ethiopië “een ankerstaat”.
Toen de TPLF in Ethiopië aan de macht was, viel het niet alleen Somalië binnen en destabiliseerde het dit land, maar vocht het ook een grensoorlog met Eritrea uit tussen 1998 en 2000, die nooit volledig eindigde tot 2018, toen de Ethiopische premier Abiy Ahmed aan de macht kwam, over vrede onderhandelde en daarvoor de Nobelprijs voor de Vrede won.
In november 2020 begon de TPLF, met steun van de VS, een burgeroorlog in Ethiopië en vuurde op Eritrea, dat aan de kant van Ethiopië de oorlog inging en effectief vocht tot de coalitie Ethiopië/Eritrea in november 2022 won. De TPLF blijft verbitterd over het vijftien jaar durende conflict met Eritrea en over het verliezen van de burgeroorlog van Ethiopische en Eritrese troepen.
De steun van de VS voor hun cliënt gaat tot op de dag van vandaag door. De TPLF is er niet in geslaagd om de macht terug te winnen in Addis Abeba, maar heeft als regionale politieke regering overleefd dankzij de druk van de VS en het IMF.
Eritrea, het Cuba van Afrika
Eritrea is een klein land van vijf miljoen mensen, met minder dan de helft van de bevolking van Cuba, maar net zo veroordeeld en gesanctioneerd als Cuba. De VS heeft zijn zwaarste sancties opgelegd aan Eritrea, door het uit te sluiten van het SWIFT-systeem voor het onmiddellijk uitvoeren van financiële transacties. In de ogen van het collectieve Westen bevindt Eritrea zich in hetzelfde gezelschap als “As van het Kwaad”, zoals Iran, Noord-Korea en de Russische Federatie.
Eritrea is arm, maar iedereen heeft toegang tot gratis onderwijs en basisgezondheidszorg, iedereen eet een basisdieet en niemand slaapt of bedelt op straat. Kindersterfte door gemakkelijk te behandelen ziekten en moedersterfte tijdens de bevalling zijn vrijwel volledig uitgebannen.
Nog erger vanuit het oogpunt van het Amerikaanse buitenlands beleid is dat Eritrea een van de slechts twee Afrikaanse landen is die weigeren samen te werken met AFRICOM, het Amerikaanse Afrika-commando, en vrij is van westerse ngo’s. Eritrea heeft zich ook onttrokken aan de internationale gemeenschap. Eritrea heeft zich ook onttrokken aan de schulden-valstrik van het IMF en de Wereldbank, die andere Afrikaanse landen eeuwig in slavernij hebben gehouden. De president van het land, Isaias Afwerki, heeft de beroemde uitspraak gedaan: “Hulp is als een drug. Blijf het nemen en je raakt verslaafd.”
Afwerki reisde in augustus naar Sint-Petersburg in Rusland voor de Rusland-Afrika-top. Daar bekritiseerde hij het streven van de VS naar mondiale hegemonie en stelde hij dat de VS al 30 jaar in oorlog is met Rusland.
Moet het dan een verrassing zijn dat de belangengroepen en organisaties die mensenrechten als wapens gebruiken, hun wapens op Eritrea hebben gericht? Of dat de westerse pers het geweld op deze festivals steunt en zelfs suggereert dat het gerechtvaardigd is?
Internationaal georganiseerde aanvallen
Ongeacht hoeveel van de festival-aanvallers uit Eritrea kwamen en hoeveel van de TPLF, waren ze internationaal goed georganiseerd en konden ze rekenen op duidelijke financiële steun voor transport en logistiek. In Europa, Canada en de VS droegen de meesten lichtblauwe t-shirts met groene insignes zoals de Eritrese vlag van voor de onafhankelijkheid. Hun brochure in Tacoma benadrukte de coördinatie met een linkstructuur voor het bellen en e-mailen naar de burgemeester en de directeur van het conventiecentrum van Tacoma om te eisen dat het evenement geannuleerd zou worden.
In zowel Toronto als Seattle/Tacoma parkeerden vrachtwagens met enorme videoschermen buiten de Eritrese festivals en bestookten de aanwezigen met propaganda van de TPLF. Zulke voertuigen met videoscherm kosten meestal $5000 per dag.
Change.org petities eisten dat de festivals in Toronto, Seattle/Tacoma en Edmonton geannuleerd zouden worden.
De aanvallers brachten in juli en augustus geweld naar Eritrese festivals in het hele Westen:
In Giessen, Duitsland (84.000 inwoners), probeerde op 9 juli een anti-Eritrese meute een Eritrees festival te bestormen, waarbij 26 Duitse politieagenten die hen tegenhielden gewond raakten. Honderden agenten werden opgeroepen om het verkeer tegen te houden en 100 mensen te arresteren. De politie gaf een verklaring uit waarin stond dat de aanvallers flessen en stenen naar de politie gooiden, voertuigen beschadigden en hekken rond het festival neerhaalden. De BBC meldde dat ze ook stenen gooiden naar bussen met deelnemers aan het festival.
In Londen annuleerden de autoriteiten het Eritrees Festival in Lambeth Borough vanwege het geweld in Giessen.
In Stockholm, op 3 augustus, kregen de aanvallers zelfs een vergunning om te protesteren tegen het festival, maar deze werd ingetrokken nadat 1000 van hen het evenement bestormden en festivalgangers aanvielen met stokken, stenen en tentpinnen en zelfs luifels en voertuigen in brand staken. Meer dan 50 mensen raakten gewond en de politie zei dat ze ongeveer 100 mensen hadden aangehouden. De autoriteiten van Stockholm kondigden later aan dat ze een onderzoek hadden ingesteld naar gewelddadige rellen, brandstichting en het hinderen van politie en reddingsdiensten.
In Toronto, op 5 augustus, bestormden anti-Eritrese hooligans het Eritrese festival. Ze veroorzaakten zoveel geweld dat de autoriteiten van Toronto de parkvergunning van het festival halverwege introkken, maar het binnenprogramma ging wel door. Negen mensen raakten gewond en één persoon werd neergestoken. Sommige festivalgangers vochten naar verluidt terug.
In Edmonton voerden de anti-Eritrese groepen vóór het festival van 19 en 20 augustus campagne om de vergunning in te trekken, maar dat gebeurde niet.
De aanvallen op de festivals waren allemaal aanvallen op de meest fundamentele rechten op de vrijheid van meningsuiting en vreedzame vergadering die gegarandeerd worden in de grondwet van elk land waar ze plaatsvonden.
Hun doel was tweeledig. Het eerste was om voor zoveel problemen te zorgen dat de festivals geannuleerd of halverwege stopgezet werden, zoals dat van Toronto, en om elke stad, hotel of congrescentrum ervan te weerhouden om in te stemmen met het organiseren van de festivals van volgend jaar.
De tweede was om slechte pers te genereren voor Eritrea, wat duidelijk lukte. De meeste gevestigde media verdraaiden het verhaal om Eritrea de schuld te geven van het geweld en bestempelden het als een repressieve dictatuur, alsof dat – zelfs als het waar was – het geweld tegen festivalgangers rechtvaardigde.
In een uitzending van Toronto City News waren videobeelden te zien van de Eritrese president Isaias Afwerki in gesprek met Vladimir Poetin aan een conferentietafel tijdens de Rusland-Afrika top in Sint-Petersburg.
De Associated Press publiceerde het verhaal “Eritrea’s repressieve regering bekritiseert bannelingen die overzeese festivals aanvallen als ‘asiel uitschot'”. De Toronto Sun publiceerde dit verhaal met een foto van president Isaias die Vladimir Poetin de hand schudt:
The Guardian sloot zich aan bij de reeks slachtoffer-beschuldigingen met een bericht op 7 augustus en 12 augustus [red.], waarin de aanval van de meute werd afgespiegeld als een noodzakelijke protestactie die “mensenrechtenschendingen onder de aandacht bracht”.
Wat deze gewelddadige “activisten” de mainstream media vertelden had niet verder van de waarheid kunnen zijn.
Het festival in Seattle/Tacoma werd georganiseerd door de National Council of Eritrean Americans. Hoewel de meeste aanwezigen de Eritrese regering steunden, was het geen politiek evenement. De aanwezigen kwamen om te zingen en te dansen, te netwerken, voetbal en basketbal te spelen en te genieten van Eritrees eten. Er waren workshops en panels over hoe te overleven en te gedijen als immigrant, en één voor Eritreeërs die hier gestudeerd en gewerkt hadden en daarna besloten terug te keren naar Eritrea.
Eritrese en Amerikaanse vlaggen maakten opnieuw duidelijk dat de aanwezigen hardwerkende, gezagsgetrouwe immigranten waren die de kansen die ze in de VS vonden, op prijs stelden.
Eritreeërs houden deze festivals al meer dan vier decennia zonder gewelddadige incidenten.
In Tacoma werd niet alleen geld ingezameld voor kankerbehandelingen in Eritrea, maar ook voor juridische kosten naar aanleiding van de aanvallen en voor de juridische stappen die ongetwijfeld nodig zullen zijn om vergunningen te krijgen voor de festivals van volgend jaar.
De Duits-Eritrese vereniging (DEG) bracht een persbericht uit met de vraag: “Hoe is het mogelijk dat een losgeslagen meute die tot het uiterste wil gaan en haar intenties op de sociale mediaplatforms niet onder stoelen of banken stak, niet van tevoren door de staat is gestopt?”
Het antwoord is duidelijk: Eritrea heeft zich, net als Cuba, Nicaragua en Venezuela, verzet tegen het door het Westen opgelegde neoliberale model en heeft zichzelf aan de “verkeerde” kant van een nieuwe Koude Oorlog geplaatst.
ANN GARRISON
Ann Garrison is redacteur bij Black Agenda Report en woont in de San Francisco Bay Area. In 2014 ontving ze de Victoire Ingabire Umuhoza Democratie- en Vredesprijs voor het bevorderen van vrede door haar verslaggeving over conflicten in het Afrikaanse Grote Merengebied. Ze is te bereiken op Twitter @AnnGarrison en via ann@anngarrison.com.
Origineel: https://thegrayzone.com/2023/08/19/western-media-tpfl-mob-violence-eritrea/